Bugün gözlerim hep onları aradı ama yoktular. Küskün mü gönülleri bilmem ki? Küsmüş yüce gönülleri. Çünkü en çok onlar üzerinde konuşuldu pandemi döneminde. Oysa ne sebep ne de sonuçtular onlar. Bugün hastaneden çıktım. Hemen önünde çiçekçiler sıra sıra dizilmişti. Hızlıca geçtim önlerinde metroya yetişmek için. Aslında pek acelem yoktu. Yine de hızlı hızlı yürüdüm alışkanlık işte.
Hava soğuk ama güneşliydi. Açık hava iyi geldi. Köprüden karşı tara istikametine doğru yürüdüm. Köprü bitiminde yine çiçekçiler ve 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü...
Yanına yaklaştım esmer tombul yüzlü göbekli kadının. Şalvarıları da çiçekleri kadar ahenkli kadınlar onlar. İçin için konuştum; “Sizler de olmasanız kim satardı bu çiçekleri? Köprü başında, mezarlık girişinde, hastane önünde, yolda yolakta?” Kadın oturmuş çiçekleri demet yapıyor, eşi de satış telaşında.
"Kolay gelsin iyi satışlar" dedim. “Sağolasın" dedi kadın. Eşi oradan hemen söze girdi, "Gül alamadım çok pahalıydı gül yok" dedi. İki üç defa tekrar etti.
Anlaşılan gül alamamak satamamak gücüne gitmişti. Öyle ki artık kime merhaba desen, önce yarasını gösteriyor. Yaşamın, geçimin zorluğundan bahsediyor.
“Ben gül almayacaktım. Siz bana iki adet ayrı ayrı karanfil verin” dedim. Aldım karanfilerimi ve kardeşimin iş yerine gittim. Eşi işle çok meşguldü. Beni görünce "Fatoş abla sen mi geldin?" dedi. Arkamda sakladığm çiçeği eline uzattım. Pek sevindi... Hoş sohbet ettik çay eşliğinde. Özlemişiz. Müsaade isteyip kalktım diğer karanfili elime aldım ve “Bunu hiç tanımadığım yaşlı bir kadına vereceğim. Gözlerindeki ışıltıyı görmek istiyorum. Gerekirse yazarım o anı.” dedim. "İyi olur yazarsan bana da gönder.” dedi. “Peki." dedim.
Çıktım oradan. Yürürken gözlerim yaşlı bir kadın arıyor... Sevindirmek istiyorum. Otobüse bindim ordan da yok. Karanfil elimde bakınıyorum, acaba kime gidecek bu karanfil diye. İndim otobüsten. Yine çiçek verecek kadın arıyorum. Artık ümüdimi kestim. Eve yaklaşmak üzereyim derken pek yaşlı değil ama çökmüş hasta gibi eşinden üç dört metre kadar arkada yürüyor bir kadın gördüm. ‘İşte buldum’ dedim içimden. Yaklaştım kadına, "Size çiçek vermek isterim. Alır mısınız?" dedim. Eşi arkasını dönüp baktı. Kadın elini uzattı almak için gözleri ışıl ışıl oldu birden. “Ne çiçeği o, alma.” dedi kadına. Almadı kadın... Üzüldü kadın... Boyununu büktü kadın... Bir anda olsa sevinirdi oysa kadın. Belki yaşamın son deminde hatırlar cadde ortasında kendisine çiçek vermek isteyen kadını, kadınlığını. Üzüldüm döndüm baktım o da bana baktı. Çok üzüldüm kadına. Hasta idi kadın, solgundu kadın. Kör olmayasıca adam... Sevindir kadını... Bugün bir yaşlı kadın aradı gözüm üzüntüm ondandır. Hikayemde karanfil paylaşmam ondadır. Hikayemde kalsın yaşasın istedim.
8 Mart 2021 Fatma Kurnaz Arıkuşu İstanbul
